Στην πλατεία του Δ. Σολωμού βρίσκεται το επιβλητικό κτήριο όπου στεγάζεται το Μουσείο Μεταβυζαντινής Τέχνης. Το κτίριο του προσεισμικού Μουσείου Μεταβυζαντινής Τέχνης κατέρρευσε με τον καταστρεπτικό σεισμό του 1953. Μετά τον σεισμό ξαναχτίστηκε στην ίδια θέση και την σημερινή μορφή του οργάνωσε ο ακαδημαϊκός Μανώλης Χατζιδάκης. Το μετασεισμικό μουσείο άνοιξε για το κοινό το 1960.
Το κτίριο του Μουσείου διατάσσεται κατά μήκος της βορειοδυτικής πλευράς της Πλατείας Δ. Σολωμού την οποία και οριοθετεί, κατέχοντας την πλέον εξέχουσα θέση από τα περί την Πλατεία , κτίρια. Η κατασκευή του βασίσθηκε στην Αρχιτεκτονική μελέτη του Αρχιτ/νος Σπυρ. Λέγγερη.
Πρόκειται για διόροφο κτίριο ορθογωνικής κάτοψης που καλύπτεται από επίπεδη στέγη (δώμα) και καταλαμβάνει ίδιο οικοδομικό τετράγωνο. Εδράζεται επί περιμετρικής βάσης , η οποία αναλαμβάνει την εξομάλυνση των ελαφρών υψομετρικών διαφορών του εδάφους και αποτελείται από ισόγειο, όροφο και λειτουργικό μεσόροφο μη διαφαινόμενο εξωτερικώς. Η υποχώρηση του ισογείου έναντι του μεσορόφου και του ορόφου δημιουργούν την συνήθη δρομική στοά με τις ημικυκλικές καμάρες κατά την κύρια όψη του κτιρίου, προς την Πλατεία.
Η επίσκεψη στο Μουσείο Μεταβυζαντινής Τέχνης είναι απαραίτητη για την κατανόηση της εξέλιξης των κλασσικών τεχνών στην Ζάκυνθο, καθώς μέσα από τα εκθέματά του ο επισκέπτης μπορεί να προσεγγίσει την γέννηση και ανάπτυξη των κλασσικών τεχνών και να μελετήσει την επιρροή της Βυζαντινής, Κρητικής και Δυτικής Τέχνης.
Στην συλλογή του Μουσείου μπορούμε να θαυμάσουμε έργα της Βυζαντινής, Κρητικής, Επτανησιακής αλλά και Ζακυνθινής τεχνοτροπίας μεγάλων καλλιτεχνών, τα οποία αποτελούν έργα της Επτανησιακής Σχολής και της Αναγεννησιακής Τέχνης στη Ζάκυνθο.
Στις συλλογές του Μουσείου εκτίθενται :
Μία πλούσια συλλογή εικόνων και αγιογραφιών της κρητικής και κρητικοεπτανησιακής σχολής (15ου - 19ου αιώνα ) .Έργα ξυλογλυπτικής, από τους Βυζαντινούς χρόνους μέχρι τον 19ο αιώνα., ανάμεσά τους και τα δύο ολόκληρα ξυλόγλυπτα τέμπλα των εκκλησιών του Παντοκράτορα και του Αγ. Δημητρίου τα οποία διασώθηκαν από τους σεισμούς. Έργα των Δαμασκηνού, Δοξαρά, Κουτούζη, Τζάνε, Καλλέργη, Τσώνη. Γλυπτά της ελληνιστικής, βυζαντινής και μεταβυζαντινής εποχής . Τοιχογραφίες του 12ου, 13ου , 17ου και 18ου αιώνα.
Από τα σημαντικότερα εκθέματα του Μουσείου είναι:
Το ξυλόγλυπτο επίχρυσο τέμπλο από το ναό του Αγίου Δημητρίου του Κόλα, χρονολογημένο σύμφωνα με επιγραφή στο έτος 1690, έργο αγνώστου τεχνίτη. Φέρει φυτικό και ζωϊκό διάκοσμο. Στο πάνω μέρος έξι γοργόνες κρατούν τα τοξωτά πρεπενδούλια με γραπτές παραστάσεις των δύο Μυροφόρων, της Θεοτόκου, του Ιωάννη και των δύο στρατιωτών μέσα σε διάτρητο φυτικό διάκοσμο. Ο Εσταυρωμένος στο κέντρο με τα ευαγγελικά σύμβολα. Κάτω από τις εικόνες του Δωδεκαόρτου οι δεσποτικές του Αγίου Δημητρίου (1730) της Θεοτόκου Οδηγήτριας, του Παντοκράτορα (χειρ. Μιχαήλ Δαμασκηνού) και του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Τα βημόθηρα απεικονίζουν ολόσωμους σε φυσικό μέγεθος του πάπες της Ρώμης Κλήμη, Σίλβεστρο και Λέοντα. Τα θωράκια λείπουν.
Η λιτανεία του λειψάνου του Αγίου Χαραλάμπη, από την εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπη στο ποτάμι, έργο Ιωάννη Κοράη, του 1756, με διαστάσεις 7,55Χ0,785μ. Η πομπή σε αυστηρή ισοκεφαλία και με φορά από αριστερά προς τα δεξιά παρουσιάζει όλες τις κοινωνικές τάξεις του νησιού: μπροστά εικονίζονται παιδιά, πιο πίσω εικονίζονται νεανίσκοι που κρατούν λάβαρα. μουσικοί, παιδιά με λαμπάδες και ιερείς που φέρουν την εικόνα του αγίου σε καθέδρα. Ακολουθούν ιερείς, ο πρωτόπαπας λογχοφόροι, ευγενείς, ουρανός κάτω από τον οποίο ένας ιερέας κρατά λειψανοθήκη, οι αρχές και ο λαός. Στο βάθος η βόρεια πλευρά ναού με κωδωνοστάσιο και οικίες, από τα ανοιχτά παράθυρα των οποίων γυναίκες και παιδιά παρακολουθούν την πομπή.